Nie byłoby żadnej z obecnych tu dziś sióstr sercanek, gdyby Bóg w sercu jednego człowieka, otwartym na działanie łaski, nie rozpalił szczególnego charyzmatu – miłości i czci dla Najśw. Serca Pana Jezusa. Chodzi oczywiście o osobę naszego św. Założyciela, Józefa Sebastiana Pelczara.

 „Łączę się z wami w modlitwie dziękczynnej, ciesząc się, że za łaską Bożą danym mi było dokonać aktu beatyfikacji, a za 12 lat kanonizacji waszego Założyciela. (…) i proszę św. Biskupa Józefa Sebastiana Pelczara o wstawiennictwo u tronu Bożego” (fragm. Listu Ojca Świętego Jana Pawła II do Sióstr Sercanek, Watykan 20.06.2003 r.).

"Święci i błogosławieni stanowią żywy argument na rzecz tej drogi, która wiedzie do królestwa niebieskiego. Są to ludzie – tacy jak każdy z nas – którzy tą drogą szli w ciągu swego ziemskiego życia i którzy doszli, […] to chrześcijanie w najpełniejszym tego słowa znaczeniu".

Od czasu do czasu zdarza mi się spotkać z głoszoną jako pewnik tezą, iż kult Najświętszego Serca Jezusowego, osiągnąwszy swe apogeum na przełomie XIX i XX w., wewnętrznie się "wypalił" tak, że dla dzisiejszego człowieka przedstawia się jako coś anachronicznego, a przez to mało pociągającego.